The Quiet Musings

Mensenlevens boven trots

- September 15th, 2016 -

Aruba can’t catch a break. Op Aruba is de tensie (lees, haat) van geregistreerd partnerschap nog niet eens gekoeld, of het eiland is alweer aangeslagen door geweld. Fysiek geweld, het ergste wat er is. Wat iedereen vreesde dat ging gebeuren is daadwerkelijk gebeurd. Moord. Moord van een onschuldige burger in haar eigen huis.

Al maanden, nee al meer dan een jaar gaat het berg afwaarts met de veiligheid op Aruba. Atracos worden links en recht gepleegd. Van de tientallen lukt het de politie zo nu en dan de daders ervan op te pakken. Feit is dat het politiekorps onderbemand is. Je kunt als politie zo goed je best doen, maar als er niet genoeg mankracht is, dan kun je weinig als er een golf van criminaliteit over het eiland gaat.

Deuren open gooien voor iedereen die bij de politie wilt is geen oplossing. Voor zulke zware misdaden heb je nú politie met ervaring nodig om het een halt toe te roepen. Er is geen tijd meer te verliezen, het gaat niet meer om de gestolen tapa di wiel di auto, een zeldzame atraco bij de supermarkt om de hoek of bij e cas di lotto. Het is geëscaleerd naar het ergste niveau: het vermoorden van mensen in de veiligheid van hun eigen huis.

We hebben een lange geschiedenis met Nederland, we kennen slechte en goede tijden. Aruba is trots op haar Status aparte en terecht. Maar er komt een moment dat je je trots moet inslikken, moet samenwerken en vragen om hulp. Geel of groen maakt niet uit, mensen levens staan op het spel. De veiligheid van burgers is ontelbaar veel belangrijker dan politiek.

Aruba heeft hulp nodig om weer orde te brengen in de samenleving. Politie met ervaring om ons korps te steunen, fregatten op zee om de kustwacht te helpen met de grote instroom van wapens. drugs en mensenhandel. De tijd van discussie, brainstormen en vergaderen is voorbij. Het gaat alleen maar erger worden en nú moeten er goede, langdurige en harde maatregelen komen.

Als dat allemaal geen goede reden is, beeld je dan in wat een drama het wordt als Aruba straks op de lijst van risky destinations staat.

De hypocrisie van Aruba

- July 6th, 2016 -

Zestien jaar woon ik al in Nederland. Ik beschouw mezelf helemaal ingeburgerd als Nederlander. Altijd netjes op tijd, meestal zelfs te vroeg, afspraken maken voor sociale gelegenheden in plaatst van last minute even langs gaan bij iemand. Voor je het weet spreek je ff plat Nederlands en gaan we lekkuh even vrijdag middag borrelen na werk. Behalve mijn “Antillaanse” accent, de pica di papaya van Madame Jeanette in mijn koelkast en mijn shirt van Bula, verraad niet veel dat ik Arubaans ben.

Maar een Arubaan ben ik, ik hou van mijn eiland en ik huil van binnen van wat er van mijn eiland is geworden. Wegens verschillende redenen, buiten mijn macht om, kan ik niet terug emigreren om bij te dragen aan een beter toekomst en soms denk ik, heeft het nog wel zin? Als je eenmaal uit Aruba bent, de wijde wereld in, dan pas zie je hoe klein het leven op Aruba is. Het is zijn eigen kleine wereld die voorbij gaat aan de rest van de wereld. Terwijl de westerse wereld hard streeft naar economische en mensenrechten vooruitgang, loopt Aruba een halve eeuw achter. De nieuwe opgeleide generatie die terug gaat krijgt bijna geen voet tussen de deur en sommige kiezen om niet terug te gaan omdat de kansen op Aruba zo klein zijn.

Aruba is een wannabe eiland geworden. Green en klimaat bewust, maar dan wel met een olieraffinaderij en zonder blinken een natuurreservaat wegvagen voor het zoveelste hotel. Flink lobbyen zodat Nederland een zetel krijgt bij de Verenigde Naties, dé wereldorganisatie voor mensenrechten en dan in dezelfde adem geen gelijke rechten gunnen aan zijn eigen bevolking.

Het jaar is 2016 en de regering gaat eindelijk de wet Geregistreerd Partnerschap voor hetero’s en homo’s behandelen. Een al lang gepasseerd station. Terwijl de meeste westerse landen en zelf de sterk religieuze Ierland tot recent Colombia, 1 voor 1 op snelle tempo gewoon gelijke huwelijksrechten invoeren, gaat Aruba nu met veel tegenwerkende kracht en zelf met haat deze wet die al bestemd is tot verdoemenis behandelen.

De dagen dat de kerk vol was op zondag behoren tot het verleden. Afgaande van het aantal scheidingen, buitenhuwelijks affaire’s, buitenechtelijke kinderen, samenwonen zonder getrouwd te zijn en om maar te zwijgen over het grootschalig kindermisbruik waar niks tegen gedaan wordt is men al lang het woord van God vergeten.

Dat is totdat men zijn medemens in de naam van God gaat veroordelen om verliefd te zijn op iemand van hetzelfde geslacht. En om met zijn partner wettelijk te willen trouwen om te kunnen genieten van dezelfde rechten als zijn hetero medemens.

Dan is plotseling iedereen vroom, hun lievelingsboek de bijbel (en vergeten even voor het gemak dat Jesus duidelijk zegt om je medemens lief te hebben en anderen niet te veroordelen), zelfs de Paus zijn recente standpunt hierover gaat aan hun voorbij en hangt men de moraliteit op, gebaseerd op ongefundeerde feiten. Want o wee twee mannen of twee vrouwen met elkaar volgens de wet mogen trouwen. Men gaat op social media, de radio en in kerken hun homofobie verspreiden. Want dat is het, keihard homofobie.

Het gaat hier om gelijke mensenrechten. Het recht om volgens de wet te trouwen. Zodat ze onder andere elkaar kunnen bijstaan tijdens ziekte en voor elkaar kunnen zorgen zelfs als de dood hen scheidt. Het heeft geen enkel effect op een ander mens als twee vrouwen of mannen voor de raad met elkaar willen trouwen. De zon gaat nog op, je staat nog steeds op om te gaan werken, je betaalt nog steeds belasting (of niet) en je sopi di carni smaakt nog steeds hetzelfde.

Laat het oordelen aan God over. Voor zover ik weet heeft Jesus nooit aan zijn volgelingen gevraagd om anderen te vervolgen en te veroordelen. Wil je een goede Katholico zijn? Begin bij jezelf.

fat·soen·lijk·heid

- February 6th, 2015 -

Dat het politiek met alles is verwikkeld op Aruba wisten we al. Je bent groen of geel, zelf als je neutraal bent word je door anderen “gelabeld”. Er is geen ontkomen aan op Aruba behalve emigreren. Deze week heb ik van dichtbij “gezien” hoe vuil politiek echt is, of beter gezegd, hoe vuil mensen kunnen zijn. Het is tijdens ziekte en politieke aanval dat je leert wie je echte vrienden zijn en wie je hoe dan ook kapot willen maken om een beter gevoel te hebben over zichzelf.

Dit keer is onderwijs het recentste onderwerp van strijd. Veel mensen kunnen het niet slikken dat het schoolgeld van SKOA word verhoogt. Schande, schande dat goed onderwijs geld kost. Want in Venezuela is het gratis, hoor je? Gratis! We laten even terzijde dat een diploma in Venezuela nergens iets waard is. En dat je een dag of twee in de rij moet staan om een schrift en potlood te kopen.

In plaatst van 30 gulden per maand opzij te zetten voor goed onderwijs voor je kind, gaan we als een goede Arubaan het gezicht van SKOA persoonlijk beledigen en voor alles uitmaken. Nou laat me meteen eerlijk zijn en zeggen dat het gezicht van SKOA mijn bloedeigen moeder is. Dus dat je weet dat ik niet 100% neutraal ben, maar wel heb ik nu voor het eerst inzicht vanaf de kant waarvan je voor alles word uitgemaakt.

Op Aruba hebben we een beeld dat omdat je een “hoge” functie bekleed, je wel rijk moet zijn. Dat je via “friends & family” je positie hebt gekregen en dan dat je je via duistere wegen blijft verrijken. En eerlijk gezegd kan je niemand de schuld geven dat ze zo denken, corruptie zit overal op het eiland. Dus het is voor velen moeilijk om te bevatten dat niet iedereen corrupt is en dat sommige zich echt inzetten voor het welzijn van het eiland.

Afgelopen dagen zat Facebook vol met dreigementen aan het adres van mijn moeder, ze zouden wel wat klappen uitdelen om duidelijk te maken dat ze geen schoolgeld gaan betalen. De meer gedurfden gingen tijdens het manifestatie wel even in haar gezicht vertellen dat ze een dief is en nog ergere verwensingen dat ik zeker ben dat ze mij niet over heeft verteld. Een dief.

Nou laat mij jullie vertellen wie jullie dief(en weet ik nog allemaal wat) noemen. Die persoon heeft zich meer dan 30 jaren ingezet voor het onderwijs. Ze begon haar carrière als kleuterleidster, werd schooljuffrouw, waarvan de meeste jaren op San Nicolaas. Solliciteerde naar de functie van staffunctionaris bij SKOA en werd volgens sollicitatie procedure gekozen. Heeft jaren als staffunctionaris gewerkt en uiteindelijk gesolliciteerd voor de functie van directrice. Oh ja, ze heeft als alleenstaande moeder op haar schooljuffrouw salaris ook nog 3 kinderen opgevoed waarvan 2 naar Colegio gingen. Voor zover ik weet is ze nooit bij Colegio gaan staan schelden en schreeuwen dat ze duizenden guldens per kind moest betalen zodat haar kinderen naar Colegio konden gaan.

Sinds haar baan bij SKOA heb ik ook niet gemerkt dat ze een duurdere auto heeft aangeschaft en elke jaar naar Miami gaat om te shoppen. Wel heb ik gemerkt dat ze 24/7 op haar persoonlijk huisnummer en mobiel wordt gebeld door docenten, ouders, pers en iedereen die wat van SKOA nodig heeft. Die vergeten even voor het gemak dat zondagochtend thuis geen werkuur is. En niet te noemen alle persoonlijke beledigingen die ze regelmatig te verduren krijgt.

Wat ik hiermee allemaal bedoel? Het is je goede recht niet eens te zijn met een hogere bedrag schoolgeld. Ga dan als een fatsoenlijk persoon op een fatsoenlijk manier je bezwaar indienen en zo nodig ga je naar de rechter. Op Aruba is er een serieus geval van onfatsoenlijkheid, mensen aanvallen en kapot maken. Er is geen respect meer. Wanneer een moeder blij is dat haar kinderen en kleinkind duizenden kilometers ver weg wonen van Aruba dan weet je dat het echt goed fout is.

Je bent doof of je bent slechthorend

- January 30th, 2014 -

Op mijn zesde toen ik aan de eerste klas van de basisschool
begon merkte mijn juffrouw dat ik niet goed luisterde. Nadat ik gehoortesten ondergaan heb werd officieel geconstateerd dat ik slecht hoorde en het advies was; zit altijd vooraan in de klas.

Gedurende mijn schoolcarrière zorgde ik altijd dat ik vooraan zat en deed enorm mijn best bij dictees, luistertekst en dergelijke. Later op de middelbare school kreeg ik hoorapparaten die ik soms wel en soms niet droeg. Pubers, hè? Mijn gehoor ging gestaagd achteruit. Ik beschouwde mezelf als een slechthorend persoon.

Op mijn 25ste kon ik niks meer horen in mijn rechteroor en op mijn 26ste
niks meer in mijn linkeroor. Ik was helemaal doof geworden. Hoorapparaten helpen niet meer. Communicatie gaat nu middels liplezen, schrijven of een schrijftolk. Ik beschouw mezelf als een doof persoon. Specifiek: laatdoof.

De afgelopen zes jaren sinds ik doof ben geworden begin ik me meer en meer te ergeren als slechthorend mensen doof worden genoemd of zichzelf als doof beschouwen en zichzelf doof noemen. De keren dat ik een artikel tegenkom waarvan de titel aangeeft dat het over een doof persoon gaat, ga ik meteen vol interesse lezen alleen maar om achter te komen dat de persoon niet doof is maar slechthorend. Om het nog pijnlijker te maken soms nog met een anekdote in de trant
van: “Ik geniet van muziek” of “Een op een kan ik zonder problemen normaal communiceren”.

Als doof persoon voel ik me dan een beetje verraden. Denk ik dat ik
eindelijk eens ga lezen hoe anderen het doof zijn ervaren, blijkt het niet zo te zijn. Iemand die slecht ziet en een bril draagt noemen we ook niet blind. Je hebt slechtziend of blind, waarom zou die zelfde onderscheid niet tellen voor slechthorend en doof?

Ik pleit ervoor om de correcte benoeming te gebruiken bij doofheid en
slechthorendheid. Als doof persoon die meer dan de helft van zijn leven
slechthorend was vind ik dat de twee dingen los van elkaar staan. Het valt niet met elkaar te vergelijken.

Toen ik nog slechthorend was kon ik mijn hoorapparaat aandoen, volume omhoog, muziek met hard volume en ten volle genieten van muziek. Als doof persoon kan ik helemaal niet meer genieten van muziek, wat ik over heb van muziek is wat in
mijn hersenen is blijven hangen van toen ik nog kon horen. Ik leef dagelijks in een oorverdovende stilte.

Dat is wat doof zijn is. Die alles overheersende stilte.